is qui se Franciscum papam appellat et Ioannes Paulus papa II

ut qui blogus Rorate caeli dicitur in eo blogo refertur, is qui se Franciscum papam appellat haec dixit: "hic [est] ecclesiae catholicae realismus salubris: ecclesia nos numquam docet 'aut hoc aut illud', quod catholicum non est, sed ecclesia nobis dicit 'hoc et illud': 'conare perfectus esse; reconciliare fratri; ei noli contumeliam facere; eum dilige; et si est problema, saltem compone controuersias ne bellum oriatur.' hic [est] catholicismi realismus salubris. catholicum non est [dicere] 'aut hoc aut nihil;' hoc catholicum non est sed haereticum. Iesus nos comitari semper scit; nobis perfecti formam dat; nos ad perfecti formam comitatur; nos a legum rigiditatis uinculis liberat et dicit 'tamen id tantum fac quantum potes.' et nos ualde bene intellegit. dominus noster est et nos haec docet."

quae sententiae ab his Ioannis Pauli papae II sententiis differunt: "error esset grauissimus concludere...normam ab Ecclesia traditam esse per se ipsam tantum 'perfecti formam', aptandam deinde accommodandam disponendam, aiunt, secundum definitas hominis possibilitates, prout sane postulat 'libramentum diuersorum bonorum de quibus agitur'. sed quae sunt «definitae hominis possibilitates»? de quo homine est sermo? de homine concupiscentia gubernato an de homine a Christo redempto? etenim agitur de hoc, de ueritate redemptionis Christi. Christus nos redemit! quod est: Ipse nobis dedit facultatem adducendi ad effectum integram eius quod sumus ueritatem; Ipse nostram libertatem liberauit a concupiscentiae dominatu. si homo redemptus adhuc peccat, hoc profecto tribuendum non est Christi imperfectae actioni redemptrici sed hominis uoluntati sese subtrahendi gratiae ex eadem actione profluenti. Dei mandatum profecto hominis facultatibus est accommodatum sed hominis facultatibus cui Spiritus Sanctus est datus; hominis illius qui si in peccatum proruerit remissionem obtinere tamen poterit atque Spiritus praesentia frui. hoc in contextu iustum aperitur spatium misericordiae Dei pro peccato hominis poenitentiam agentis atque clementiae pro humana fragilitate. quae clementia numquam significat in discrimen adducere uel adulterare boni malique mensuram ut ea rerum adiunctis accommodetur. si quidem proprium est hominis cum peccauit suam agnoscere fragilitatem misericordiamque impetrare ob culpam patratam respuenda sane est ratio agendi illius qui fragilitatem suam facit regulam et iudicium ueritatis de bono ita ut a se solo sentiat se excusari posse auxilio Dei non petito neque Eius misericordia inuocata. eiusmodi agendi ratio totius societatis moralitatem corrumpit quia in quaestionem uocat legis moralis ueritatem in uniuersum atque recusat absoluti naturam moralium prohibitionum circa finitos actus humanos et existimationis iudicia confundit." (Veritatis splendor 103-104).